FORMATURA & CUMURUXATIBA

Beste vriendjes,

ik denk dat ik onmogelijk de laatste weken volwaardig zal kunnen beschrijven. Het schooljaar is hier op zijn einde gekomen en dat bracht op allerlei verschillende manieren drukte en plezier met zich mee. Ik ben er zeker van dat ik later (in België) op deze weken ga terugkijken en ze zal missen. Want het waren er ZO van die weken, die in al hun eenvoud op bepaalde momenten, en al hun complexiteit op anderen, gewoonweg geweldig waren.

Vooreerst bracht het vooruitzicht van het einde van het jaar voor bijna alle uitwisselingstudenten een vervroegde vakantie met zich mee. Want net als in België staan ook in Brazilië de laatste weken school in het teken van examens, waar de uitwisselingsstudenten vanzelfsprekend niet aan mee moeten/kunnen deelnemen en dus ook niet naar school moeten komen. Veel vrije tijd betekende dus ook veel gezellige momenten met alle uitwisselingsstudenten, zoals wel TWEE keer in een week naar de cinema gaan en andere dingen. Geen zorgen cinema is hier (zeker voor stundenten) een stuk goedkoper dan in België, zeker als je weet op welke momenten en dagen te gaan om een korting te krijgen (bv. op maandagen). Met de korting is dan een film kijken maar een goeie euro, maar zelfs zonder "korting" is het niet veel meer dan 3 euro. Popcorn kan soms dus echt 5 keer zo duur uitkomen als het filmticket zelf (die laat ik dus meestal ook achterwege, want ze zijn hier niet zo goed in het maken van zoete popcorn, die ziet helemaal bruin, echt raar).

Daarnaast zorgde het einde van het schooljaar ook "formatura's" met zich mee. Zowel ik als mijn zus zijn nu afgestuurd. Allee, ik voor de tweede keer, mabon. Hoewel ik alleen een "promotie" had (papa wil da ik het zo noem, ik zou het eerder proclamatie noemen, MABON!) had mijn zus een "promotie" (lees: proclamatie) én een bal. Beide op andere dagen, maar alledrie de gelegenheden in één enkele week. Die ene krappe week eindigde dan ook nog eens met het coole verjaardagsfeestje van mijn zus. 

Stuk voor stuk waren ze allemaal geweldig. Als eerste op het programma stond de "promotie" (oooee, laten we het "proclamatie v/d promotie" noemen, dan heeft iedereen zijn zin, JA!) van mijn zus. Mijn zus was hiervoor speciaal naar een schoonheidssalon gegaan (op bevel van mijn mama denk ik) wat, als je mijn zus kent, een BIG DEAL is. Mijn zus is niet meteen het meest vrouwelijke type. Ze draagt wijde kleren en draagt niets tot weinig make-up (ik ook mabon) en aan jurken en rokken doet ze niet echt. Het was dus echt speciaal om haar helemaal opgedoft te zien. De ceremonie was best wel mooi en deed me een beetje mijn afstudeerceremonie missen, die dankzij Arno vrij memorabel was. Na de ceremonie zijn we dan met mijn gezin en het gezin van mijn neef en nicht iets gaan eten (pizza en apfelstrudel en moelleux, mmmmmmmmmm) wat allemaal voor een zeer geslaagde avond zorgde.

Woensdag, de dag na de ceremonie, was dan het bal. Voor deze chique gelegenheid, ging niet alleen mijn zus naar het schoonheidssalon, maar ook ik en mijn moeder kwamen aan de beurt. Bijna zo een 6 uur zijn we binnen geweest vermits we allemaal werden opgedoft door dezelfde dame, waarvan ik later vernam dat ze een goede vriendin van de familie is, maar op het einde was het allemaal de moeite waard. Met prachtige haardossen en gezichten die niet meer te herkennen waren, trokken we onze schoonste kleren aan en gingen naar het feest. En toen we aankwamen daar was ik maar al te blij met de inspanning die we hadden gelevererd, want de zaal was FANTASTISCH, het leek alsof we op een superchique trouwfeest waren binnengevallen. Aan de randen van de gigantische ruimte waren allemaal "standjes" (standje klinkt zo ordinair, ze waren veel chiquer en impressionanter dan het woord doet uitschijnen) met heerlijk eten. Zo had je sushi, pasta, frozen yoghurt, een soort fastfood restaurant hier dat smileykroketjes had, frietjes en milkshakes, en dan mijn favoriete stand --> brigadeiro! in allerlei smaken en enorme hoeveelheden.... MMMMMMMM, echt de hemel. Daarbij komt dat je glas constant werd bijgevuld met wat je aan het drinken was, zelfs al nam je maar een slokje. Ik en mijn zus (en haar vrienden) zijn dan ook tot het einde gebleven. En toen het einde er dan uiteindelijk was, wouden we nog niet naar huis, dus besloten we naar "rei do pastel" te gaan (toevallig de lievelingsplaats van de uitwisselingsstudenten). Met iemand van mijn school die ook op het feestje was had ik afgesproken dat we naar school zouden gaan. Van rei do pastel kan ik een bus pakken naar school, dus ik dacht gewoon rechtstreeks te gaan, maar toen besloten de anderen om naar Loyola (de school van mijn zus) te gaan. Vandaar had ik echter geen bus, dus ik besloot vlug naar huis te gaan, een douche te pakken en met mijn papa naar school te gaan. Thuis maakte ik me dan volledig klaar en uiteindelijk moest ik gewoon nog wachten op mijn papa om me te voeren, ik ging dus in de zetel zitten, en ben blijkbaar in slaap gevallen, WOOPS! pssssh, we hadden bij rei do pastel moeten blijven eeehhh

Mijn ceremonie was ook best tof en zeer speciaal, vermits op het einde iedereen die iets WOU zeggen iets MOCHT zeggen, ouders, broers en zussen kwamen dus allemaal met tranen in de ogen over de school en hun persoon spreken. Da was wel grappig, en vrij emotioneel. Over mijn zus haar feestje valt echter meer te zeggen. Haar feestje was op een "sitio" net buiten de stad. Met twee bussen vol hyper 18jarigen (zo een 80 tal ofzo) reden we naar de sitio in de ochtend waar er een overheerlijke churrasco (bbq) was en verschillende mogelijkheden in drank. Daarbij was er dan ook nog cake, brigadeiro, een mechanische stier, een zwembad (waar ik wel 2 keer ben ingegooid) en veel meer. Ik kende toevallig twee uitwisselingsstudenten die in de buurt woonde, maar vermits het feestje veel vroeger eindigde dan ik had verwacht, kwamen ze juist toe toen de twee bussen wegreden. Ze hebben me dan maar gezelschapgehouden in de avond en waren blijven slapen en zijn dan pas de dag erna in de namiddag weggegaan. Zo heb ik op een vrij "saaie" (de plek was niet echt saai, er was een zwembad, maar er was geen internet) plek toch nog veel plezier gemaakt. Daarbij zijn ze allebei in de smaak gevallen bij de familie, maar zowat al mijn vrienden tot nu toe. 

DAN, na die drukke week vertok ik bijna direct op reis met alle derdejaars (laatstejaars) van mijn school naar het warmere Cumuruxatiba in de staat Bahia. Na een LANGE busrit kwamen we aan en ik was zo blij om weer in warm weer te zitten, de regen kwam mijn gat uit in Belo Horizonte. Zowat heel november denk ik was door de regen grauwer en kouder (in mijn ogen) dan in het begin van mijn verblijf toen het hier winter was. Het was natuurlijk nog steeds geen belgische kou, maar toch, als ik regen wou kon ik evengoed in België gebleven zijn. Uiteindelijk hebben we ook in Bahia wat regen gehad, wat normaal is natuurlijk, ook daar is het regenseizoen, maar het was oke omdat we ook momenten van 40 graden hadden. Het was een perfecte week om uit te rusten, op te trekken met brazilianen en een hond te stelen. Geen zorgen, een meisje van ons was met een hond op het strand beginnen spelen, maar daarna bleef de hond ons maar volgen. Uiteindelijk is de hond ons de hele dag gevolgd en had ze heel de weg (de hele lange weg) naar huis meegestapt. Bij ons huisje bleef ze dan bij ons. Ze heeft dan de nacht doorgebracht bij ons en de volgende dag zijn we dan het baasje gaan zoeken (en spijtig genoeg meteen gevonden).

Ik ben vanochtend thuisgekomen, en overmorgen vertrek ik al terug... Deze keer echter voor een veel langere periode. Ik ga voor 33 dagen op reis. Eerst ga ik kerst vieren met de familie van mijn papa, en daarna gaan we the northeast/ nordeste bezoeken. waarchijnlijk zowat de meest toeristische streek van brazilië, want jawel, ik ga naar de stranden. Hoogstwaarschijnlijk zal internet vaak kak zijn, dus het is mogelijk dat ik pas na mijn reis iets post, neem het mij dus alsjeblieft niet kwalijk.

Kusjes vanuit Brazilië!xx

PANTANAL/ BONITO

Vandaag ga ik vooral vertellen over mijn reis naar Pantanal en Bonito waar ik vorige week van ben thuisgekomen. Het was een reis waar ik al lang naar uitkeek en, dat mag gezegd worden, veel geld voor heb betaald, maar het was elke cent waard.... mmmm, misschien een beetje minder ons behandelen als kinderen, maar daar kom ik later op terug.

De reis begon om 7 uur aan het hoofdkwartier in Belo Horizonte (BH), maar verbaasd was ik toen ik daar aankwam en veel minder mensen als verwacht zag. Met een kleine 30 trokken we een groepsfoto vlak voor vertrek. Hadden ze niet gezegd dat de bus volledig vol zat? Hein? Maar al snel lichtten ze ons in dat we bijna bij elke stop mensen gingen oppikken, waaronder de eerste zelfs nog aan een hotel in BH zelf was. Toen we 's avonds laat dan aankwamen in het hotel was onze groep al sterk gegroeid, en had het al bijna de voorziene grootte. Een hele dag hadden we op de bus gezeten, en de dag erop mochten we vroeg uit de veren voor nog zo een "gezellige" busdag. Oke, eigenlijk had gezellig niet tussen haakjes gemoeten, want op de bus heb ik zeker een paar van mijn beste momenten beleefd, en het was natuurlijk ook dé plek om de mensen te leren kennen, want WAT KUN JE ANDERS DOEN?

Tijdens de twee busdagen speelden we een "spelletje". Iedereen moest naar voren in de bus komen en zich voorstellen, naam, welk continent (dus niet land) en welke provincie in Brazilië, gevolgd door een sierlijke pirouette, heel random dingen dus, en dan gingen de begeleiders kijken of die persoon "piu-piu" had. Zo kwamen we te weten dat Ida haar piu-piu heel groot was, die van Mirva klein, Jacob had een valse piu-piu, en iemand anders een verborgen piu-piu. Ik had geen piu-piu. Toen we het raadseltje echter gekraakt hadden met ons groepje vanachter in de bus (en dus de enigen waren) kwamen natuurlijk veel mensen aan ons vragen wat het "geheim" was. Dit ontaardde in een gemeen, maar hilarisch spelletje van heel veel nutteloze tips te geven aan al wie bij ons om hulp kwam. Ons gezever ging als maar verder, tot we uiteindelijk over driehoeken en griekse filosofen bezigwaren. Maar het was super grappig om de mensen meer en meer verward te maken en iedereen vond het achteraf zelf ook grappig, wanneer ze doorhadden hoe hard we ze gefopt hadden.

De bus dropte ons op dag 2 in de late namiddag ergens langs de weg af. Daar moesten we dan overstappen op kleine karretjes, die ons naar onze "pousada" zouden brengen. Dit was een geweldig ritje van een klein uurtje door het niets en de wildernis, terwijl we konden genieten van een prachtige zonsondergang. Eens aangekomen bij de pousada was het genieten! We waren de eerste groep om te arriveren, dus we konden nog even in de hangmatten ploffen en babbelen tot de andere karretjes arriveerden. De pousada leek wel een kleine boerderij met wilde stekelvarkentjes die rustig rondliepen tussen iedereen in, paarden, grote vogels zoals papegaaien en ara's azul. Maar het allermeest aanwezig waren natuurlijk de muggen. De plek was overvol met muggen, en ook ik heb de strijd verloren. Al na dag 1 zat ik volledig onder de muggenbeten.

De volgende 3 dagen hebben we dan een "safari" ondernomen, piranhas gevist, paard gereden en een bootritje gemaakt. Tijdens al deze dingen konden we kennismaken met veel van de streeks coole dieren, zoals capivara's (de grootste soort knaagdieren), veel krokkodillen, enkele tarantula's (van dode in het zwembad tot levende vlak er naast en op safari). BON, veel dieren OKE! En bij het vissen heb ikzelf ook een piranha gevist, en zat ik in de groep die het meeste vissen uit het water heeft kunnen halen, HOERA!

De laatste avond was er ook een klein feestje, en het was zo grappig om iedereen in zo korte tijd, volledig sober, volledig los te zien gaan. MAAR, het was hartstikke tof. De reden waarom we een klein feestje hielden was echter omdat we gingen "verhuizen" naar Bonito. In Bonito was ons verblijf net iets minder mooi, maar het zwembad was groter, iets waar we de eerste avond meteen van gebruik hebben gemaakt. Zo een beetje alle uitwisselingsstudenten zaten op een gegeven moment in het water, en het bood voor meer als een uur gezelligheid en pret. 

Heel ons verblijf in Bonito stond een beetje in het teken van water. Zo hebben we gezwommen/ gesnorkeld met vissen door de mooiste wateren die ik ooit heb gezien. Het was een gebeurtenis waarvan ik het einde niet wou kennen. Het was zo rustgevend en uitermate mooi, dat ik het water gewoon niet wou verlaten. De andere dag zijn we dan bij watervallen gaan zwemmen en mochten we zelfs van een bepaalde plaats eraf springen. Dit was natuurlijk ook zeer tof. En in de namiddag waren we dan gaan raften. Hierbij mochten we een beetje onze eigen groep kiezen, waardoor we uiteindelijk met onze "BH-groep" in één bootje zaten, en dat was GEWELDIG. Heel het raft-gebeuren draaide uit op een wedstrijd en gedurende de hele weg maakten we andere mensen nat en stalen hun emmers en roeispanen, en werden we nat gemaakt en bestolen. 

Sommige jongens vonden het grappig om hun hoofd te scheren, dus dat is dan uiteindelijk gebeurd. Tegen het einde van de reis zaten we met een paar kaalkoppen. En het was zo pijnlijk om dan een voor een van al die kaalkoppen afscheid te nemen, want ook nu weer gingen er, zoals er in het begin van de trip geleidelijk mensen bijkwamen op de bus, geleidelijk aan mensen weg van de bus, tot we weer met een handjevol overbleven. De vakantie was zo geweldig en tof en volledig anders dan de rest van mijn leven hier in Brazilië dat ik niet wou dat de reis eindigde. Ik wou in mijn bubbel met de andere uitwisselingsstudenten blijven en nog meer wateren bezoeken. Maar uiteindelijk was ik ook blij om thuis te zijn. Mijn ouders en broertje stonden mij al op te wachten toen mijn bus stopte, en ik kreeg meteen een dikke knuffel van mijn broertje (en daarna natuurlijk ook van mijn ouders). 

Die zaterdag ( de 15e) was het dan al direct NET-festival, een elektro-festival, waar AL de uitwisselingsstudenten naartoe gingen (ik ken echt letterlijk geen 1 van BH die niet ging) en dat was GEWELDIG! Iedereen stond daar volledig los te gaan met zijn vlag en trots, en het was gewoon supertof om nog wat extra tijd door te brengen met enkele die later weer zouden terugreizen naar hun eigen steden.

Voor de rest van de tijd ben ik ziek geweest, wat niet echt interessant is, en begin ik het druk te krijgen. Het schooljaar is zo goed als gedaan en volgende week vrijdag ga ik "afstuderen" (om dan volgend jaar terug te komen). Sommige mensen, zoals mijn zus, hebben al gedaan en hebben dus veel tijd vrij, waardoor ik plots veel te doen heb, maar ik klaag niet, ik vind het wel tof zoals het nu is. En ik kan niet geloven dat het bijna december is. Over twee weken ben ik alweer weg op vakantie...

Wie wil kan ook de blog van "Terra Brasil" lezen, dat is de organisatie die mij mee heeft genomen naar Pantanal en Bonito. Daar wordt niet alleen in net iets meer detail over de reis verteld, maar daar zijn ook enkele foto's te zien, hier is de link:
http://pantanalandbonito2014.blogspot.com.br/2014/11/hey-there-majority-of-our-first-few.html

UITWISSELINGSSTUDENTEN & HUN TABOES

Zoals beloofd is het niet zo lang geleden!
De mensen zijn zo ontladen en blij, omdat het eindelijk weer eens regent. Het is zo raar dat ik uit een land kom waar het het hele jaar door pijpenstelen regent en niet eens doorhad dat ik al zo lang geen regen meer had gezien... Ik ben ook best blij met de komst van de regen. De temperaturen waren hier al diep in de 30 graden gestegen, maar gelukkig brengt de regen dus nu wat verkoeling.

Vorige week was het de verjaardag van mijn broertje. Dat begon met de lunch eten die mijn broertje mocht kiezen. Natuurlijk koos mijn broertje voor Mc.Donalds... Omdat tieners hier in Brazilië in de ochtend naar school gaan en de kinderen in de namiddag, kwamen ik en mijn zus net van school, terwijl mijn broertje vlug zijn happy meal moest verorberen om op tijd op school te geraken. Terwijl mijn broertje dus op school zat, maakten ik, mijn mama en Ara (die Nieuw-Zeelandse van mijn school) alles gereed voor het verjaardagsfeestje. Het pré-feestje was bijna net zo leuk als het eigenlijke feestje, met een grote lading snoep, die in doosjes moest gestopt worden maar waar we wel van mochten snoepen, en meloen, pao de queijo, cake en ander lekkers waar ik, Ara en mijn zus van mochten smullen tot ons buikje vol zat. Ik had mij dus volgepropt met al dat lekkers, zonder er bij stil te staan dat we bij de bowling, waar het feestje zou zijn, wwaarschijnlijk ook wel veel eten zou zijn... En boy, was er veel eten. Aan een lopende band werden er schotels met frietjes op onze tafels gezet, en ook cola werd steeds aangevuld. Dan waren er ook nog hamburgers en mandioca. NA het bowlen was er dan weer een cake. En wat is cake zonder ijs. Je kan dus best geloven dat ik op het einde van de avond geen pap meer kon zeggen. 

In het weekend ben ik dan eindelijk eens naar een echte nachtclub gegaan, waar ik nu ook officieel binnenmag nu ik 18 ben, met gigantisch veel uitwisselingsstudenten. De laatste tijd is onze groep op facebook echt veel te groot geworden, waardoor een simpel voorstel om açai te gaan eten na school soms uitdraait tot een heel gedoe om die 20 uitwisselingsstudenten in de açaizaak te krijgen. Natuurlijk is het heel leuk om met zoveel te zijn. BH is dan ook echt een uitwisselingsstudentenstad, ongeveer 50 (schat ik) exchangers wonen in BH (stad), terwijl er in andere steden veel minder zitten. Op het feestje kwamen dus ook heel veel mensen af, en vermits we allemaal op de lijst stonden kregen we een hele grote korting, die de inkomst betaalbaar maakte. Voor dit weekend hebben we dan ter gelegenheid van halloween gepland om samen horrorfilms te kijken en dan later op de avond naar een bar te gaan. Normaal zouden we naar de cinema gaan, maar vermits bijna iedereen "Annabelle" al gezien heeft, is dat niet echt de moeite, dus doen we het gezellig bij -waarschijnlijk- mij thuis.

Ik heb een beetje het gevoel dat het een soort taboe is onder de uitwisselingsstudenten om te zeggen dat je je thuisland (thuis/familie/vrienden) mist. Zo heb ik een vriendin die vol liefde dikwijls over familie, vrienden en thuis spreekt, en bij een bericht van haar zus letterlijk zei:" ooh I miss her so much!!". Wanneer iemand haar echter vraagt: "tem saudade de *vul in land*?" zegt ze heel luid NOOOO, alsof ze het echt wilt bewijzen. Ze ging dan verder met te zeggen dat ze Brazilië wél zou missen wanneer ze teruggaat naar haar thuisland (hehe, dat is een beetje overduidelijk, wie zou brazilië nu niet missen). Ik snap niet hoe je kan zeggen dat je het land waar je een jaar hebt gewoond kan missen als je net hebt gezegd dat je het land waar je 17 jaar hebt gewoond NIET mist. Waarom is het zoveel minder beschamend om te zeggen dat je het land zal missen waar je een jaar hebt in vertoefd, dan het land waarin je bent opgegroeid? Als mensen MIJ vragen of ik België mis, antwoord ik altijd "ja,een beetje, maar ik wil niet terug (of toch zeker niet nu)". Omdat ik België wel mis, maar niet op de manier dat mensen denken. Er is gewoon een groot verschil tussen missen en nodig hebben. Ik mis België, mijn familie, mijn vrienden, zoals ik ook in België iemand zou missen die ik al meer dan 3 maand niet meer heb gezien, zoals het normaal is. Het is ook niet zozeer een missen als in wenend in bed liggen, wensend naar huis te gaan (of toch bij mij niet) maar meer een beseffen dat je de mensen rondom je en de plek waar je woont graag ziet, en hoe graag je ze ziet. Maar waarom lijkt iedereen er zoveel moeite mee te hebben dat toe te geven? Het lijkt wel of toegeven aan "saudade" gelijkstaat aan toegeven dat je een slechte uitwisseling meemaakt, terwijl in mijn ogen toegeven aan "saudade" het natuurlijke effect is van houden van waar je vandaan komt. Misschien ligt het ook gewoon aan mij natuurlijk. Mijn laatstejaar was geweldig en ik hou van de mensen met wie ik het heb kunnen doorbrengen, ik mis hen dus evenveel als ik de mensen die mij hier zo een geweldig jaar bezorgen (en zullen bezorgen) zal missen. Het is natuurlijk, normaal... en het betekent helemaal niet dat ik hier daarom minder graag ben. Integendeel, het "missen" is een bewijs van volledig gelukkig zijn, volledig gelukkig hier in Brazilië, waar mijn uitwisseling niet beter zou kunnen gaan, maar ook gelukkig met de ik die ik was en zal zijn in België. De saudade is in mijn ogen dus geen teken van mislukking, maar een bewijs van succes. Maar ben ik dan de enige die zich zo voelt? 

BYYZAAWAAY, omdat het mogelijk is dat ik de vorige keer niet volledig genoeg was in het noteren van mijn adres, doe ik nu een poging om het juist te doen:
KATOO BALTUSSEN
DOUTOR PEREIRA DE MELO, 296 - AP 804
LUXEMBURGO, 30380-350
BELO HORIZONTE - MG
(BRAZIL)
normaal moet da correct zijn, dus nu kunnen jullie mij allemaal briefjes schrijven, of gedichtjes, of mopjes ofzo... alles mag! Je mag me ook altijd wat lekkers uit belgië sturen!
kuskus!
Katoo

DRIE MAANDEN & INDIANEN

Mijn excuses voor het lange wachten op een nieuw blogbericht, ik weet dat het een dikke maand geleden is dat ik iets van mij heb laten weten, maar ik kan je verzekeren dat ik met dit blogbericht alles kan goedmaken. Ik heb namenlijk iets uitzonderlijk mogen meemaken. Toch gaat het interessante gedeelte slechts over de laatste week, dus ik wil eerst iets zeggen over de andere weken.

Over het algemeen is er in de andere weken niet veel gebeurd om over naar huis te schrijven, maar toch is er in die weken, zonder veel verandering, voor mij toch veel veranderd. Waar ik in mijn vorig blogbericht nog maar twee maand in Brazilië was, ben ik nu al drie maand hier. Een verschil dat misschien niet zo groot lijkt, maar in mijn dagelijkse leven is het dat wel. Ik ben volledig thuis nu. Dit is mijn leven nu, en ik ben er gewoon aan. Ik zeg niet dat ik diezelfde gevoelens niet had met twee maanden, maar het was meer een WILLEN zo voelen, dan het ook daadwerkelijk doen. Een maand geleden vond ik het moeilijk om over mijn toekomst in brazilië te denken, ik leefde een beetje van dag tot dag, wat allesbehalve slecht is, maar ik plande letterlijk nooit meer dan een week vooruit. Dat was te raar, de volgende week was zo ver weg, daar kon ik nog niet aan denken. Ik heb het gevoel dat ik het niet goed genoeg uitgelegd krijg, op een manier dat jullie het kunnen begrijpen, maar het is zo een beetje met het gevoel dat je soms iets vastpint in je agenda en zo iets hebt van: "WOOW dan is het al bijna kerstmis, WOOW dan is het al ..." alleen was dat dus nu "WOOW dan is het al eind september (als vb)" terwijl dat dus maar een week verder was. Ik denk dus dat dit samenhangt met nog niet VOLLEDIG thuis zijn. Het leven is nog niet het jouwe, dus het is moeilijk het te plannen. Wel, die periode is ondertussen voorbij. Ik plan er maar op los, en stress al over het idee in tijdnood te geraken (wat dus daarvoor juist omgekeerd zou zijn). De waaaah, ik heb hier zo veel tijd nog, veranderde in een aaah, ik heb geen tijd. Ik heb wel tijd btw, ik weet gewoon nu al dat ik veel ga doen. En het gaat ook een beetje over het feit van niet HOEVEN plannen.

Op school trok/ trek ik het me erg aan dat ik op school zat met twee engelstalige uitwisselingsstudenten, in totaal met 4 uitwisselingsstudenten bij een groep van 90 andere leerlingen uit het middelbaar (we zijn echt heel klein, 90 studenten verspreid over 3 jaar). Ik bedoel ze zijn beiden geweldig, en zo een beetje de beste vrienden die ik hier heb, maar door het feit dat de leerlingen op mijn school heel gewoon zijn aan uitwisselingsstudenten en zich dus niet te veel aantrekken van mij (noch de anderen), en die 2 anderen nu eenmaal heel plezant zijn, want er is zo een ongeschreven regel dat uitwisselingsstudenten altijd de leukste mensen zijn, spendeer ik bijna heel mijn schooltijd met hen, en heb ik heel weinig contact met de echte "brazilianen" op mijn school. Ik bedoel ik praatte wel met de mensen, en probeerde contact te leggen met de mensen, maar op mijn school zijn ze nu eenmaal gewoon aan uitwisselingsstudenten, dus laten ze je een beetje links liggen. Maar ik begin meer en meer te zien dat ik eigenlijk best wel vriendjes heb, en vermits ik toch probeer met zoveel mogelijk mensen te praten, ken ik iedereen wel een beetje. Het is natuurlijk niet bij iedereen zoals ik zou willen, maar ik heb nog veel tijd en mogelijkheden om het te verbeteren. Ik probeer gewoon te zeggen dat ik ook wel al volledig thuis ben op school, meer dan een maand geleden. 

Ik wil mijzelf ook excuseren voor mijn manier van schrijven. Ik schrijf zoals ik het zou ZEGGEN, en in het herlezen van het eerste deel merk ik dat het vrij chaotisch en verwarrend is, maar BOEIE! Ook wil ik even duidelijk maken dat wanneer ik zeg dat er in bepaalde weken niet veel speciaal is gebeurd, dat niet betekent dat ik mij een week verveeld heb. Ik kan een heel drukke week hebben gehad, maar het lijkt mij zo loos om te praten over gaan eten met vrienden of naar de cinema gaan of iets gaan drinken of naar een feestje gaan en dergelijke dingen te schrijven in mijn blog. Natuurlijk doe ik dat allemaal, maar ik denk dat het vrij normaal is dat ik die dingen doe, en ik denk niet dat het zo interessant is om erover te schrijven, laat staan erover te lezen.

DUS .... mijn interessante ervaring ...
Ik had via mijn school de kans gekregen om naar een indianenstam te gaan en een kleine week met hen samen te leven. Die kans, heb ik NATUURLIJK gegrepen. Er liep veel planning aan voorop, die resulteerde in laat thuiskomen op enkele avonden ( laat is dan zo bijna 7 uur, wat echt echt laat is, als ge weet da ik meestal om 1 uur ofzo thuiskom). Dinsdagochtend 7 oktober zijn we dan vertrokken met een select groepje van de school. Ik denk dat er in het begin 35 mensen waren die wouden meekomen, maar geselecteerd op basis van motivatie gedurende de hele planningsperiode, bleven we met een kleine 15 personen over. Op voorhand hadden ze gezegd dat het 2 uur à 2 uur en half zou rijden zijn, in realiteit was het meer een 3 à 4 uur, maar voor Brazilië is dat nog steeds echt vrij dichtbij. Het zijn dan ook indianen uit Minas Gerais (mijn staat) en niet uit diep in het Amanzonenwoud. Ik bedoel dus dat ze meer in contact komen met de "beschaafde" wereld, omdat ze er nu eenmaal niet ver van af zitten. Ze waren dus ook niet FULL ON weg van de wereld, wat je misschien zou verwachten. Ze hadden bepaalde gebruiken van de beschaafde wereld overgenomen en hadden ze een soort van "gulden middenweg" genomen tussen onze gebruiken en hun eigen oude gewoonten. Zo droegen ze gewoon kleren (of toch op normale momenten) en sommigen hebben zelfs een gsm met Whats'app! Toch waren ze OVERDUIDELIJK indianen. Zo droegen ze voor hun rituele dansen (die ze echt elke dag danste) WEL speciale kleren, allemaal een soort rok van stro, en de meisjes dan ook nog een soort BH van allemaal gekleurde bolletjes. De gezichten, lichaam was dan ook beschilderd met het "sap" van een bepaalde bes, waarvan de "inkt" ongeveer een week op je huid blijft. Ook hadden ze hun eigen taaltje, maar iedereen sprak ook Portugees, en onderling spraken ze ook vooral Portugees, het was meer zingen dat ze deden in die andere taal.

Woensdag moesten we (of toch dat dachten we) vroeg uit de veren. Om 3u30 ongeveer werd er op de hoorn geblazen, herhaaldelijks en even later hoorden we gezang. We wisten dat er een trouw op de agenda stond, en de dag ervoor hadden ze wel iets gezegd over "om 4 uur opstaan". Iedereen kwam dus uit bed, trok kleren aan en liep naar de "hoofdplaats" waar er onder een natuurlijk afdakje gekookt werd en gegeten kon worden. Uiteindelijk bleek het een beetje een mopje te zijn. De bruidegom en enkele anderen moesten wel al opstaan, maar ze hadden express een CD (dus geen live gezang) opgezet, om ons te doen geloven dat de feestelijkheden al begonnen waren. We hebben toen dus echt LANG gewoon zitten niksen eigenlijk. De trouw zelf was heel fascinerend en mooi, en dit is volledig onprofessioneel, maar de bruidegom was zo heet. Na de bruiloft moest de bruidegom "vechten" met alle mannen van de stam. Soms was het wel een beetje duidelijk dat sommigen hem gewoon lieten winnen, maar over het algemeen was het wel interessant om te zien. Daarna was het "festa das aguas". Een van de belangrijkste tradities van de pataxó (de stam waar ik naartoe ging) Het was vooral een "guerra de larma" ofwel moddergevecht. en da was GE-WEL-DIG! echt waar, da was zooooo tof. en dan daarna springen in het kleine meertje ernaast, allemaal tesamen. Tijdens het moddergevecht trok ik echter wel veel aandacht met mijn blonde haren. Iedereen maakte het zijn missie om mij een brunette te maken. hmmmpfff.... ma bon, het was grappig.

De laatste avond was er een soort feest, waarbij we "samba" gingen dansen. Het ging natuurlijk om een pataxo-versie van samba, die dus geen vergelijkingen vertoont met de net iets meer gekende samba, maar hij was MINSTENS even tof! Terwijl de mannen de instrumenten bespelen en nogal mannelijk doen vormen de vrouwen een kring en beginnen op het ritme mee te stappen en te klappen. Dan gebeurt er altijd een soort plaatswissel, waardoor de volgende moet wisselen enzovoort, maar het echt uitgelegd krijgen "op papier" is net iets te ingewikkeld. Laten we het er dus gewoon op houden dat het leuk was. Op een gegeven moment komt er een gigantische kruik in beeld en roept de pasgetrouwde bruidegom iets en iedereen juigt. Er worden 2 bekers doorgegeven in de kring en telkens leeg, wordt deze weer bijgevuld door de kruik. Eerst dacht ik dat het cachaça was maar toen ik een volle beker in de handen geduwd kreeg (en ik op dat moment nog dacht dat het een adfundum soort ding was) begreep ik dat het iets anders was. Ik rook er dus eens aan, en het rook heel zoet, ik dronk en het bleek gewoon een soort van druivensap te zijn, of wat hier "suco de uva" zou genoemd worden, wat kon het eigenlijk ook anders, de kring bestond behalve uit ons en andere vrouwen ook uit kinderen en zwangere vrouwen. Ik dronk dus lange tijd mee van de door de kring gaande beker, tot ik besloot dat ik wel echt wou weten wat ik dronk. Ik vroeg het dus aan iemand en die antwoordde heel simpel "wijn". Omdat ik een beetje met mijn mond vol tanden stond, voegde ze eraan toe "heel goedkope wijn". Ik was echt verbaasd, ik bedoel, het doorgeven van een beker wijn klopt wat beter in het plaatje van het hele ritueel, maar het feit dat ik het niet eens doorhad dat ik wijn aan het drinken was... Het was de meest zoete wijn die ik ooit geproefd heb, ik proefde gewoon geen alcohol. Later heb ik ook van Ara gehoord dat zij net hetzelfde dacht, vermits ze in nieuw-zeeland een frisdrank hebben van druiven, die exact hetzelfde smaakte, maar dan met prik. Even later komt onze leerkacht ons dan even beleefd vragen of we zouden willen stoppen met drinken, omdat er alcohol in zat en de school het niet toelaat. Ik er Ara begrepen het volledig en gingen gewoon weer verder met dansen, maar in plaats van de beker aan te nemen en te drinken, gaven we ze gewoon door. We gingen gewoon verder met plezier maken, tot we merkten dat al onze klasgenoten op de grond zaten te mokken. Blijkbaar waren de leerkachten bij hen niet vriendelijk komen vragen om te stoppen met drinken en waren ze bijzonder uitgevlogen. De leerkrachten waren blijkbaar furieus over het breken van een regel, en iedereen was verdrietig omdat niemand in de gaten had dat we een regel aan het verbreken waren (de meeste hadden wel door dat het wijn was, maar in het midden van een ritueel waarbij iedereen, zelfs zwangeren en kinderen drinken, is het of soms moeilijk in te schatten of dit nu verboden is door de school, of kan je het gewoonweg vergeten). Wie zou er nu zo dom zijn om de regels te breken VOOR de neus van de leerkrachten... Als je het niet doorhebt is het dan wel een breuk... Dat waren zo een beetje argumenten... Toch was het gebeurd en sancties zouden/zullen volgen (tot op vandaag weet ik nog steeds niet wat er gaat gebeuren). Mogelijk gingen we vroeger naar huis vertrekken, maar dat was gelukkig niet gebeurd.

Op mijn verjaardag zijn we van "aldeia" verhuisd. Wat positief en negatief was. Ik zal het zo uitleggen, op mijn verjaardag stond ik op en ging ik ontbijten, hier heet ontbijt "café da manha" letterlijk ochtendkoffie. Dus wat was er voor ontbijt? Koffie. IK DRINK GEEN KOFFIE! zelfs ni in brazilië waar er zoveel suiker in zit dat het waarschijnlijk zoeter is dan cola. maja, daar stond ik dan, euhhhhm. Bon er was een doos crackers, daar heb ik dan een paar van gegeten met een beetje melk die bedoeld was voor de koffiedrinkers. Dan verhuisde we naar de andere aldeia, waar ze speciaal voor ons nog ontbijt hadden geregeld. DAT was een verjaardagsontbijt! eten in overvloed, en GOED eten. Op andere dagen had de eerste aldeia ook meestal wel wa meer, ma dan was het meestal zoete aardappel, en 1 keer ook gebakken banaan (mmm). In de andere aldeia stonden ze allebei op tafel maar hadden ze ook brood en boter en broa en andere dingen. Ook middag en avondmaal verschilden hard. Bij de eerste was het rijst, bonen, vlees en smiddags ook nog een beetje pasta. (maar dus altijd hetzelfde), bij de andere was er een tafel van 12 meter lang ( waarschijnlijk zelfs langer) vol met eten en fruit. Er was zelfs puree en gebakken patatjes en aaah zoveel lekker voedsel. MAAAR de mensen van de 1e aldeia waren veel gezelliger en veel vriendelijker. De 2e aldeia was iets "primitiever" en soms dus een beetje "rascistisch" tegenover buitenstaanders. Bon niet dat dat ZO hard opviel, het was gewoon een verschil met die andere aldeia.

Buiten het eten was mijn verjaardag ongeveer de minst speciale dag, het leek zelfs mijn verjaardag niet, behalve dan dat 3 meisjes echt mijn hart hebben doen smelten door mij onverwacht alledrie een cadeautje te geven... Ik had ze net leren kennen en er viel dus ook ter sprake dat ik jarig was, 10 min later stonden ze terug voor mijn neus, alledrie met een klein geschenkje in hun handen.
De dag na mijn verjaardag was al meteen de laatste. Er was weer eens een festa das aguas, waar ik deze keer gewoon naar heb gekeken en niet heb deelgenomen, zeker omdat de "guerra de larma" deze keer een modder"catch" was, zoals we op de scouts spelen. Iets heel leuk, uiteraard, maar ik vond dat ik mijn been wel genoeg geteisterd had doorheen de week (niet alleen de vorige guerra de larma waar iedereen me op de grond duwde en me tackelde was vrij zwaar, maar ook het onvaste terrrein waar ik ook geregeld in het donker mijn weg moest vinden, vroeg net iets meer van mijn been dan van de benen van de anderen), en vermits ik het al een keer had gedaan, vond ik het niet zo erg om het te moeten missen. Daarbij was het volgens mij even grappig om er naar te kijken als om daadwerkelijk mee te doen. 

Na een kort dagje rusten zondag, was er 's avonds een "feestje" georganiseerd voor mijn verjaardag door mijn zus. Het was eigenlijk gewoon een typisch huisfeestje (of "movi" zoals dat hier genoemd wordt) maar het was leuk dat ze het een doel konden geven. Het feestje was uiteindelijk heel leuk en een van de vriendinnen van Hannah had zelfs een cake voor mij gemaakt. Da was echt ZOOOO schattig. 

Ohja ik was nog iets vergeten vertellen over de verkiezingen hier, die een beetje mijn keel uit steken, maar ik leg er mij bij neer. De dag van de verkiezingen 10 dagen geleden had me gewoon een beetje aangenaam verrast over Brazilië. Het was iets dat ik eigenlijk al wist maar waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik wist "ongeveer" dat er in brazilië stemplicht geldt vanaf 18 jaar, maar om een of andere reden had ik nooit in vraag gesteld dat mijn klasgenoten enzo gingen stemmen. Ze waren zo druk bezig met hun mening te verkondigen dat dat overduidelijk was. Tot op de dag zelf, waar mijn pa, ma en 17jarige zus op punt stonden om te vertrekken naar de stemhokjes en een préstem-selfie wouden nemen. Ik was dus ergens wel verrast dat mijn zus mocht stemmen, vermits ik zelf nog geen 18 was en zij dus zeker niet. Blijkt dus dat hier stemplicht is vanaf 18, maar wie wil mag al vanaf 16 gaan stemmen. En het is dus verbazingwekkend hoeveel jongeren dat dus ook daadwerkelijk doen. Ze zijn hier zo betrokken bij de politiek en ze zijn zo geengageerd. Het is op een bepaalde manier gewoon geweldig om te zien. Mochten ze soms maar wat minder geëngageerd zijn, want de hele aécio - dilma kwestie raak ik stilaan beu, zeker vermits mijn vrienden op school en mijn familie niet dezelfde mening delen, en ik bijgod niet weet wie van de 2 beter of slechter is... 

OKE! sorry da was nen helen boterham! ma ik neem aan dat dat jullie niet zo veel kan schelen! Ik was niet zeker over verschillende dingen waarover ik geschreven had, bijvoorbeeld mijn been, maar ik heb besloten het erin te laten, vermits ik vertel wat ik meemaak en doe (of niet doe) en dat het loos is om een, weliswaar klein, detail weg te laten. hehe, ook de taal zou wat opgekuist kunnen worden, maar daar heb ik geen zin in, noch de tijd voor. This is me guys! (wel, de spellingsfouten mag je wegdenken, serieus, hoe vaak ik me wel niet betrapt had op het maken van een dt-fout. En toch zal ik het niet altijd gemerkt hebben, ik begin bij het schrijven ook moeilijkeheden te krijgen met ei-ij, als ik het herlees niet eh, maar als ik aan het schrijven ben, schrijf ik soms om een of andere reden de verkeerde... en zo zijn er nog fouten... lees er gewoon over oke!) 

Ook sorry dat het zolang geleden is, ik weet dat het meer als een maand lang is, ik zal proberen er de volgende keer niet zo lang mee te wachten.
Bon, kusjes!
Katoo

TWEE MAANDEN & DIAMANTINA

Hi peeps,

Het is alweer een poosje geleden dat ik iets heb laten weten (voor jullie misschien lang, in mijn ogen is het nog niet zo lang geleden, =3 weken) dus dacht ik eens iets van mij te laten horen.

Vermits ik zelf een beetje vergeten was wat ik de voorbije weken heb uitgestoken, ben ik een beetje mijn "dag"boek (elke maandag schrijf ik over mijn week, opdat ik mijn avonturen en dergelijke niet zou vergeten) beginnen doorbladeren en dat is ZOO raar. Sommige dingen lijken al zo lang geleden, andere totaal niet, en over bepaalde mensen realiseerde ik mij dat ik ze nog maar een kleine maand ken. Ik moet jullie niet meer vertellen dat ik op de radio ben geweest, of dat ik met mijn Nieuw-Zeelandse vriendin Ara (Ariki) de Icebucketchallenge heb gedaan. Maar bijvoorbeeld het feestje de avond voordat ik en Ara de challenge aangingen is het misschien wel waard om over gepraat te worden.

Feestjes zijn hier heel anders dan bij ons en die typische Belgische fuiven was ik een beetje beginnen missen. Hier doe je meestal houseparties, wat heel hard lijkt op een normale pré-party, of direct een echte club/ discotheek, waar je btw ook 18+ voor moet zijn en veel geld voor moet neerleggen. Naar een echte club ben ik nog niet geweest (in zowat alle vriendengroepen waarmee ik optrek doen ze dat niet zoveel omwille van de 2 redenen die ik net heb opgenoemd), maar de houseparties heb ik ondertussen wel al onder de knie. Zoals ik al zei lijkt zo een houseparty nogal veel op een préparty en het aantal kan STERK variëren, iets dat ze zowat allemaal gemeen hebben echter, is dat ze gewoonlijk nogal vroeg eindigen, of toch in mijn ogen. Ze beginnen al veel vroeger als ik in België gewoon ben, en dat is voor alles, niet alleen de houseparties. Waar je in België al blij mag zijn dat iedereen op de afgesproken locatie aanwezig is met wat drank (of voedsel, er is er bijna altijd wel 1 niewaar) tegen 9 uur/ half tien, zijn ze hier tegen dan al volop bezig met feesten. Meestal begint het tegen 8 uur ofzo, vroeger kan zelfs, eten is dus ook altijd voorzien, wat welk leuk is. In België is het dus ook kort en krachtig. tegen 11 uur/ half 12 probeer je toch alles op te ruimen, om toch tegen 12 uur op het ECHTE feestje te komen. Hier in Brazilë blijft het ECHTE feestje echter uit, waardoor een feestje hier soms al doodloopt tegen 1 uur/ 2 uur.

Ik kreeg dus elke keer die fantastisch leuke opbouw naar een goed feestje ( en begrijp mij niet verkeerd, die houseparties zijn ook echt wel HEEL plezant) maar dat feestje bleef dan altijd uit... TOOOOT ik te horen kreeg over het "festival"-gedoe aan Savassi (en doorheen heel BH) genaamd "virada cultural". Een "electro"-festival, maar geloof mij, het was het meest commerciele-muziek feestje ooit, maar het was wel echt EXACT wat ik nodig had. Het begon met heel hard te lijken of een typische fuif, maar tegen 9u 30 kon je je al bijna niet meer verplaatsen naar de overkant van het savassi-plein, BOMVOL was het daar. Vééél drukker dan een normale fuif, en slechter georganiseerd. Ik dacht dat er geen toiletten waren voorzien, maar blijkbaar waren er een paar straten verder een heleboel, maar ik ben héél zeker dat veel mensen niet tot daar zijn geraakt. Daarbij komt dat ik nogal "opval" bij het Braziliaans volk, met mijn blond haar, maar vooral met mijn blauwe ogen, dat is geen nieuw nieuws voor mij, dat is mij in de voorbije maanden ook wel sterk opgevallen, maar op virada cultural kreeg ik er echt genoeg van, omdat ik CONTINU werd onderbroken in mijn gefeest, terwijl ik gewoon eens even volledig los wou gaan en dansen. Al bij al heb ik mij wel nog ECHT geamuseerd hoor, het was wel echt een tof evenement en ik vind het spijtig dat ze zo weinig dergelijke dingen doen in BH (BH is Belo Horizonte voor wie dat niet zou weten, Belo Horizonte is de stad waarin ik woon)

Donderdag 4(?) september drong het mij in de klas door dat de Rode duivels niet alleen een match gingen spelen (dat wist ik wel al, al was ik wel vergeten dat het die dag was) maar dat de Rode Duivels tegen AUSTRALIË gingen spelen! Ik ken hier wel 4 Australiërs, waaronder natuurlijk Samara van mijn school. Dus dachten we om met alle Belgen die in BH zijn en alle Australiërs, eigenlijk gewoon iedereen die wou, samen naar de match te kijken. wat een dikke FAIL was dat. ALLES hebben we geprobeerd om de match te kunnen kijken, maar uiteindelijk hebben we het moeten opgeven. psssssh stomme sporza, in Brazilië willen wij OOK naar voetbal kijken! We hebben dan maar andere dingen gedaan. Ook was het een dikke fail omdat ik de enige Belg was, maar het is echt wel moeilijk om mensen op 1 dag op te trommelen en vanuit alle hoeken van BH af te komen. Een uur of langer met de bus reizen is hier niet zo heel speciaal als je een vriend gaat bezoeken die toevallig wat verder woont.

Vrijdag ben ik dan met de familie vertrokken naar Diamantina, een schattig diamantenstadje vanuit den tijd. Het had zo de typische witte gevels met de gekleurde deurlijsten en gekleurde luikjes, met bij alle huisjes in de straat een ander kleurtje. Gewoon prachtig. Zaterdag was er dan een speciaal evenement op het lokale pleintje. Op de balkonnen van ALLE huisjes en cafés van het pleintje was een heel orkest uitgestald. Je werd dus letterlijk omringd door muziek, en het was geweldig en prachtig.

Ik heb soms gemende gevoels gehad over Brazilië. Het is gewoon zo raar, ik was al zo verliefd op Brazilië nog voor ik ooit voet had gezet op Braziliaanse bodem, zo verliefd dat toen ik hier uiteindelijk toekwam ik bijna teleurgesteld(?) was. Ik was natuurlijk niet teleurgesteld, het is hier geweldig en ik hou van het brazilië dat ik heb leren kennen, maar dat is gewoon een beetje het ding met Brazilië, Brazilië is groot en héél divers, er bestaat geen enkel woord denk ik dat het volledige brazilië of een braziliaan perfect kan omschrijven buiten dan Brazilië of Braziliaan. Er zijn gewoon zoveel SOORTEN brazilië, maar ik had vooral in de BH-soort geleefd. Maar omringd door de mooie gevels van het "oude" stadje, genietend van die overweldigende muziek, en liefde VOOR muziek van de brazilianen, wist ik terug perfect waarom ik resoluut voor Brazilië gekozen had, en niet voor ergens anders. DAT was het Brazilië waarvoor ik gekomen was, het brazilië waar ik verliefd op geworden was.

ENKELE (OUDE) FOTO'S

Jazzfestival aan Praça do papa met de Belgen. Kokosnoten.

Mijn zus, ik en mijn 2 nichten. Ja blond zit hier wél in de familie.

Omaatje er ook bij.

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Met de Opa.

Hehe, deze foto heb ik er ingelaten, puur omdat het lijkt alsof mijn zus er gaat uitvallen.

"Alle, lets get this over with" AL DIE FOTO'S!!!

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Mercado central --> ETEN!

Onderweg naar de koffieboerderij.

Mercado Central, een zeer gekende overdekte markt in Belo Horizonte.

Mijn broer is een ninja, sssssh.

Random (fake) waterval onderweg naar koffieboerderij.

Jazzfestival met de Belgen.

Hehe, oeps.

Lezen bij de haard = de best.

koffieboerderij = gezellig.

Koffieboerderij = gezellig

RESISTE ISIDORO

Voor ik begin, dacht ik dat ik even mijn adres zou laten weten voor zij die dit willen/wouden weten.

Rua Doutor Pereira de Melo 296, ap. n°804

Belo Horizonte, Minas Gerais (MG), Brasil

Ik laat dit gewoon even weten, briefjes of pakketjes zijn altijd welkom, maar voel u zeker niet verplicht. Ik weet ook wel dat er aan "iets naar Brazilië sturen" een prijskaartje hangt. Maar wie ZIN heeft om iets random, of voor mijn verjaardag, of nieuwjaar of weetikveel te sturen, moet het nu niet meer gegeneerd vragen.

In de voorbije (2?) weken heb ik kunnen genieten van de min of meer gewone gang van zaken, en van school zoals hij hoort te zijn. Dat is echter voor jullie (voor zover ik weet) niet zo interessant. Toch zijn er kleine dingetjes gebeurd die het waard zijn verteld te worden.

Zo heb ik al 2 keer een typisch braziliaanse "gemeenschap"/ ocupação bezocht. De meesten onder jullie zullen niet weten wat ik daarmee bedoel. Het gaat om een TYPE favela, maar owee als je favela zegt, want het gaat hier namelijk om onafhankelijke groepen die werken aan de "rehabilisering" van de favela en zijn mensen.  Zo was de eerste die ik bezocht (" a comunidade Dandara) voor mij een heel raar bezoek. Ik wist op voorhand eigenlijk niet (of toch niet met zekerheid) dat we een favela/ gemeenschap gingen bezoeken (laat staan dat ik het verschil kende), maar eens aangekomen verwachte ik meteen zielige taferelen, armzalige taferelen, ... Ik verwachte op een bepaalde manier chaos, maar die was in Dandara afwezig. De persoon met wie we hadden afgesproken loodste ons in een huisje van een van de bewoners, die blijkbaar een van de belangrijke personen uit de gemeenschap was. Vermits ik mij verwachte aan een favela, verwachte ik in het kleine huisje een matras op de vloer en schimmel op de muur ofzo. Nee hoor, ik kwam terecht in een weliswaar klein, maar gezellig huisje, met ik denk zo een 4 koelkasten en 3 vrouwen in de zetel, waarvan 1 op haar smartphone aan het tokkelen was.

Het volgende uur gaf de voruw ons uitleg over het project, wanneer het begonnen was, de organisatie, etc etc. De kleine gemeenschap had voor zichzelf "straten" (blijven wel aardewegen) gemaakt en ELKE straat had een naam. Ook was er een kaart van de gemeenschap. Iedereen kon dus genieten van post. Ook was er elektriciteit (cf. koelkast) en water. Alles was aanwezig, en alles was zo geregeld ten voordele van de kleine gemeenschap, om de armen vooruit te helpen. Lopend tussen de huizen, zag je kappers, "bars", "snackbars", etc. etc. Allemaal heel klein natuurlijk, maar heel netjes.

Hier denk ik dat ik beter even vermeld dat ikzelf persoonlijk geen foto's trek. Ik voel mij altijd zo een toerist, en een vriend trok genoeg foto's voor iedereen. Voor het moment kan ik jullie geen foto's geven, maar hopelijk binnenkort.

Jullie vragen je misschien af wat ik in die gemeenschappen ga doen, en met wie, want (typisch Katoo) dat ben ik weer even vergeten zeggen. Op maandag heb ik altijd een lesuur "empreendedorismo" wat zo goed als een lesuur "business" is. Voor die les zijn er verschillende groepen en elke groep moet een engagement ofzo kiezen, volledig begrijpen doe ik het zelf niet, maar wij bekijken dus het concept van een ocupação. Voor naar de gemeenschap van Dandara te gaan waren alleen 2 jongens uit mijn klas, de leerkracht en ik (ben je trots op mij Karlien?) aanwezig. Vandaag echter was het zonder leerkracht en met 2 leerlingen meer.

Vandaag zijn we dan naar een gemeenschap gegaan waarrond de laatste tijd veel ophef over is. Het gaat over de gemeenschappen van Isidoro. Belo Horizonte wil de mensen die er wonen uit hun huizen zetten en de ruimte vrijmaken. Heel veel mensen zijn echter in de verdediging gegaan en "resisteIsidoro" is min of meer viraal (in Minas Gerais) gegaan. Isidoro zag er al veel meer uit als wat ik voorheen zou omschrijven als een favela. Het was veel slordiger, had kleinere huizen, en ook meer huizen die met wat scharrele spulletjes ineen waren gestoken. Toch waren er delen waardoor je zag dat er aan gewerkt werd. en de gemeenschap had al veel meer mensen een huis kunnen geven dan het bestuur van BH.

(iets totaal anders) Ik had al een paar keer bij mijzelf gedacht dat ik echt in een zwart gat zou vallen in februari. Dit omdat zowel de Australische en de Nieuw-Zeelandse uitwisselingsstudenten ( die ondertussen al zijn uitgegroeid tot quasi mijn beste vrienden hier) terug huiswaart keren, als dat al de toffe "lokale" mensen van mijn school ZELF op uitwisseling vertrekken. Had ik mij daar even misrekend. Blijkbaar gaan/gingen 2 van die tofste mensen (en echt serieus de tofsten) NU al op uitwisseling. WWWHHHHYYY! Vrijdag ben ik dus naar hun afscheidsfeestje gegaan, en 1 van de 2 is gisteren op het vliegtuig gestapt naar Tsjechië, de andere vertrekt zaterdag naar Ierland, maar naar school komt ze natuurlijk niet meer. Ergens is het natuurlijk ook wel positief, anders zou ik inderdaad in een zwart gat vallen, omdat ik van 10 (mogelijk niet overdreven, maar waarschijnlijk een beetje, waarschijnlijk 6 ofzo) mensen zou moeten afscheid genomen hebben op dezelfde moment, nu zijn dat al 2 minder. Waarom is mijn school zo cool dat IEDEREEN daar uitwisselingen doet ....

Dat is het een beetje voor nu,

Beijinhos!

Katoo

(ps voor wie zich afvraagt hoe het gaat met mijn portugees)

Ik "praat" als sinds het begin met zowat iedereen portugees, behalve als er uitwisselingsstudenten bijzijn die het zelf niet spreken. Hierdoor heb ik in de maand dat ik hier ben mijn portugees al aardig wat zien verbeteren. Toch is er echt wel nog VEEEEL werk aan de winkel. Ik kan volledig functioneren in het portugese levendje, maar ik maak nog veeel grammaticale fouten (die ik zelf vaak wel doorheb, maar mijn brein kan ze net niet snel genoeg detecteren om ze NIET te zeggen, enkel om ze direct erna te verbeteren, en dat is in het beste geval) en mijn woordenschat is, hoewel hij al vééél gegroeid is, vaak nog te beperkt. Ik kan mij echter niet voorstellen dat ik op het einde van mij braziliëverhaal niet vloeiend zou spreken. Ook is iedereen onder de indruk dat ik in mijn maandje (en zelfs met voorkennis) al zo "goed" (naar wat ik vind nog niet goed, mabon) is, en ik heb ook al veel complimenten gekregen op het feit dat ik weinig (tot geen) accent heb in het portugees (als in positief eh), maar ik heb naar het schijnt wel nog steeds het portugees van Portugal-accentje. Ma dan hebt ge natuurlijk aan de andere kant de mensen die u schattig of grappig vinden als ge portugees praat, dus ik weet het eigenlijk niet meer zo goed.

oja, en vergeef mijn spellingsfouten

KLEINE OPMERKINGEN

enkele kleinigheden over de Brazilianen, of toch zij die in Belo Horizonte wonen:

* mensen zijn hier heel genereus en delend. Een simpel "american cookie"  van 3 happen groot, gaat gemakkelijk een kring rond van 8 mensen. Moest ik de persoon met het koekje zijn, zou ik het koekje met mijn leven beschermen tegen alle andere, omdat het in zijn geheel al niet zo groot is. Hier is dus niets minder waar, met hoe meer mensen je het kan delen, des te beter.

* mensen doen hier niet aan gordels in de auto, maar dan ook echt helemaal niet. Dit is vooral raar omwille van het bergachtig (nee, niet heuvelachtig, zeker waar ik woon, loop je soms helemaal scheef omdat de helling zoo steil is) uitzicht van de stad, waardoor wie niet vastzit, volledig door elkaar geschud wordt, en van de ene kant naar de andere kant schuift. Hoe de mensen hier nog min of meer normaal kunnen zitten blijft mij een raadsel, want mij lukt het niet, zelfs met gordel.

Mijn broertje is daarin dan nog eens de ultieme pro. Die kan de hele tijd op de iPad spelletjes spelen zonder ziek te worden door alle bochten. Ooit moet hij mij zijn geheimpje vertellen, want ik word al misselijk als ik 2 minuten meekijk met zijn spel.

KOFFIEBOERDERIJ

heyheey,

Na best wel een moeilijke week( weken) te hebben gehad, vermits ik ziek was (sinusitis) en met mijn ouders niet overeen kwam over de school, begint mijn leven nu terug weer een beetje in de plooi te vallen. Dinsdag was ik naar Loyola, de school van mijn zus gegaan, en was eigenlijk al tegen iedereen aan het zeggen dat ik waarschijnlijk permanent zou overgeplaatst worden. Ik dacht dat het beter was om niet moeilijk te doen, en mijn ouders niet ongerust te maken. Als zij mijn school niet graag hebben, en liever hebben dat ik naar die van mijn zus ga, zal ik dat doen, zelfs al is dit niet (volledig) wat ik wil ik en denk ik een betere ervaring uit de andere school te halen. Mijn keuze was dus min of meer gemaakt, maar het viel mij best wel een beetje zwaar. Loyola was leuk, en groot, en heeft vele supertoffe mensen, maar na escola da serra, was het niet meer wat mijn hart verlangde, en het besef dat ik zou moeten afscheid nemen van escola da serra, van de vrijheid, maakte me een beetje teleurgesteld. In de middag had ik een hartig gesprek gehad over de schoolkwestie, en ik had dus ook vermeld dat ik waarschijnlijk voor Loyola ging kiezen, hoewel ik liever escola da serra had, omdat ik mij anders schuldig en egoïstisch zou voelen tegenover de ouders. 

Een van de dingen die ik OOK had besloten, was dat ik op woensdag, al was het maar voor een laatste dag om afscheid te nemen, naar escola da serra zou gaan. Toen ik mij aan het klaarmaken was stormde mijn moeder plots mijn kamer binnen, pakte mijn handen vast en begon tegen mij te spreken. Ze zei dat dit mijn uitwisseling was, mijn droom, en dat ik moest doen wat MIJ gelukkig maakt, dat ik niet naar hen moest kijken. Zij willen gewoon dat ik gelukkig ben, en omdat ze zelf een andere school beter vonden hadden ze me daaraan voorgesteld, maar de keuze lag nog steeds bij mij, en als ik gelukkiger was op de school waar ik was, zagen zij geen probleem dat ik zou blijven. Er viel echt een pak van mijn hart. Ik ben dus die dag naar escola da serra gegaan, zonder echt een definitieve keuze te hebben gemaakt, en heb een topdag beleefd. Aan het einde van de dag was mijn keuze wel gemaakt. Als het toch mijn keuze was, dan was het Escola da serra, en dat is het dus ook geworden. 

Sorry voor dit "saaie" stuk, maar als jullie willen weten wat mij heeft beziggehouden de voorbije weken dan is het eigenlijk voornamelijk dat. Escola da serra- Loyola- sinusitis, ...

Voor de toffe mensen moest ik Loyola niet kiezen, begrijp mij niet verkeerd, er zijn heel veel toffe mensen op Loyola, maar ik zie en zal ze buiten school wel genoeg zien, om ze te zien moet ik NIET naar dezelfde school gaan. Zo zag ik ze donderdag al terug. Loyola deed namelijk mee aan een uitwisselingsprogramma met het Brusselse Sint-Jan Berchman! JAJA! 5 vlaamse brusselaars in Belo Horizonte! Zij waren spijtig genoeg wel aan het einde van hun reis, en ter ere van hen werd er een afscheidsfeestje gegeven, waar ik als belg dus natuurlijk ook naartoe ging. Het groepje is best wel een bijzondere mengelmoes van verschillende karakters, maar best wel nog een toffe bende. 

Vrijdag geen school voor mij, neenee. Ik ging eindelijk mijn oma (en opa) ontmoeten. Een weekendje weg dus. Een dikke 5 uur in de auto, wat in de heenreis uitliep tot een heel stuk meer. De autorit zelf was behoorlijk irritant en oncomfortabel. Met alle bochten, waar mijn papa doorraast aan een bijzonder hoge snelheid, was het vrij onmogelijk om te slapen, maar zelfs wakker waren de bochten onaangenaam, daarbij had ik ook niet veel plaats. Dit alles was echter al snel vergeven en vergeten toen we aankwamen. Mijn opa en oma wonen echt heel mooi, in een klein gehuchtje, maar op een gigantisch eigendom. Het was er prachtig, én ze hadden 6 honden. De meeste hadden wel schrik, waaronder de 2 puppies, maar het bleven schattige hondjes. De oma en opa hadden niet alleen een groot huis, ze hadden een soort 2e huis gebouwd, SPECIAAL voor de kinderen. Ze hebben 6 dochters ( waar mijn moeder dus 1 van is) en hebben voor elk van hen een kamer MET badkamer gebouwd in een apart huis, met dan nog een chillkamer. Echt gewoon knettergek. Ik denk dat er op het domein bedden stonden voor wel 40 man, en dat is géén overdrijving. Allemaal voor die ene ( hooguit 2 keer) dat iedereen samen is. Toch was het vrij imposant. Het enige nadeel aan de boerderij was dat het zo afgelegen lag dat er geen internetverbinding was. Maar echt nodig had ik het natuurlijk niet. 

Zaterdag gingen we dan met de auto een tourtje doen door de koffiegaarden, en hoewel ze me op voorhand weer hadden wijsgemaakt dat het er in lajinha best koud kon worden (ze hebben het dan meestal over 's avonds, wat uiteindelijk wel het geval was, maar in mijn ogen is het logisch dat het 's avonds wat afkoelt) was het er zaterdag echt om te puffen. Ik denk dat het een 30 graden was ofzo. Ik had ook een déjà-vu moment, want om ons te verplaatsen in de gaarden, reden we rond met de 4x4 van mijn pa, en de kinderen zaten dus gezellig in de laadbak. Samen in de laadbak zitten heb ik nog geen maand geleden ook gedaan, toen echter wel met de medeleiding van de scouts. Het idee dat ik "hetzelfde" deed in 1 maand aan de andere kant van de wereld voelde heel raar, maar het uitje was echt geweldig. Het uitzicht was natuurlijk niet te vergelijken, met de scouts hadden we ook een mooi uitzicht gehad, maar hier was het echt prachtig soms. Daarbij was het hier wel een stuk warmer. 

Ook iets kei random dat ik hier leuk vind, leuker dan in België, of zelfs Europa, zijn de "wegrestaurants'. Hier zijn ze veel normaler en gezelliger. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, gewoon subtieler, ik weet dat dat niet logisch klinkt, maar het is het enige woord waarmee ik het kan omschrijven. Daarbij zijn de Braziliaanse snacks veel beter geschikt voor korte stops. Lekkere pão de queijo boeffen en coxinhas enzo, snel en superlekker.

Vanaf morgen begin ik dus eigenlijk aan mijn allereerste "normale" week school. Ik begin mij echt helemaal aan te passen nu. Door de hele scholenkwestie heeft het denk ik iets langer geduurd. Maar ik denk dat ik over 2 weken ofzo volledig geacclimatiseerd zal zijn. Want zoals Eva van de scouts da zo mooi verwoordde: 

Ik zit in "fucking" Brazilië! 

en het is hier best wel tof :)

DE SCHOOLKWESTIE

Op aanraden van mijn papsie, besloot ik een update te plaatsen over mijn leven hier.

Hoewel ik er op mijn eerste dag wat onzeker over was, ben ik in de voorbije week beginnen houden van mijn school. Hij is wat anders, een beetje gestoord, niet zo groot, maar hij is gezellig, en perfect voor mensen zoals ik, voor uitwisselingsstudenten. Zo is het vrije systeem waarin ik geen les (en dus ook geen toetsen) krijg, best wel te genieten,zeker als je geen punten meer nodig hebt. De meeste mensen daar zijn echt raar, maar eigenlijk is dat best wel leuk, daarbij zijn ze allemaal echt supervriendelijk, en meer en meer begin ik mij te integreren in de school. Ik denk dat ik gewoon de vrijheid in de school heel leuk vind. Je gaat, doet, leert,... wat je wilt, en als uitwisselingsstudent is dat alleen maar verstrekt. Zo mogen wij, ik en de twee andere uitwisselingsstudenten op mijn school, op dinsdag en donderdag met de kindjes gaan spelen. 

Het enige probleem rond mijn school op dit moment is dat mijn gastouders willen dat ik verander. Mijn zus gaat naar een zeer traditionele school, naar horen zeggen "de beste school van Belo Horizonte". Mijn school daarentegen is allesbehalve traditioneel, en dat is iets waar mijn ouders niet zo goed mee om kunnen. Mijn school is te vrij, en heeft blijkbaar ook die reputatie. Van wat mijn ouders horen van de school, maar vooral ook van de leerlingen die ernaartoe gaan, hebben ze besloten dat het geen goede omgeving is voor mij. Mijn moeder heeft al alles rondgevraagd, en als ik zou willen zou ik heel makkelijk kunnen overschakelen naar de school van mijn zus, alleen wil ik dit niet. Toch blijven ze benadrukken dat de school beter is, en omdat ze weten dat ik niet wil veranderen gebruiken ze het excuus dat mijn school te ver is, het is natuurlijk geen excuus, het is waar, maar het is zeker niet de grootste factor, en het is ereen die opgelost kan worden. Voor het moment word ik gevoerd door mijn vader in het heengaan en terugkeren van mijn school, maar dit is eigenlijk iets dat ik niet zo leuk vind, ik zou veel liever de bus nemen, maar die vinden mijn ouders niet zo veilig. Ook is het best wel ingewikkeld met de bus, maar morgen ga ik het eens testen. Ik vind het niet leuk om afhankelijk te zijn van mijn pa, met de bus gaan zou me meer vrijheid geven. Ik begrijp mijn ouders wel, maar ik moet het wel een jaar doen, niet zij. En als ik onafhankelijker wil worden, lijkt veranderen naar de school van mijn zus mij het slechtste wat ik kan doen.

In het weekend waren mijn ouders weg op een weekend, dus natuurlijk was het zowel vrijdag als zaterdag feest bij ons thuis. Waarom zou ik nog naar de school van mijn zus gaan, ik heb al haar vrienden al leren kennen ( en ik ben vrij zeker dat ik ze nog beter zal leren kennen). De feestjes waren echt wel tof :) en de mensen ook natuurlijk :) 

dat is zowat alles wat ik voor het moment te vertellen heb.

sorry voor mijn tijdelijk gezaag, dat is nu eenmaal wat mij op dit moment bezighoud, omdat ik soms dus niet echt goed weet wat te doen.

kusjes,

Katoo

ik vond het zeer raar om dit te publiceren, omdat het "negatief" lijkt, dus wil ik er nog even aan toevoegen dat mijn familie hier geweldig is en ze alleen het beste voor me willen, en ik begrijp hen volledig.

GOAL! GOL!

Een van de toffe dingen aan mijn school is het feit dat de mensen veel ervaring hebben met uitwisselingsstudenten. Ze beseffen dat het voor ons niet altijd even interessant is om in de boeken te kijken, dus ter afwisseling/ verrijking mogen we op bepaalde dagen met de kindjes spelen.

DE EERSTE DAGEN

Ik ben hier eigenlijk nog niet zo lang, en toch heb ik al zo veel te vertellen. Maar laat ik maar gewoon beginnen bij het begin:

Vrijdgagmiddag had ik afgesproken om 3 uur met de 2 andere WEPpers om samen in te checken. Het was dan even lachen geblazen toen we, allemaal toegekomen, merkten dat onze valiezen samen de drie kleuren van België vormden. Alexander's valies was zwart, die van mij geel, en die van Julie rood. Opgepast Brazilië, de belgen komen eraan!

Na afscheid genomen te hebben van de families, dat bij fam. Baltussen moeilijker leek te gaan dan bij de anderen, gingen we onze eigen weg. Alles verliep ogenschijnlijk goed en al pratend installeerden we ons in de vertrekhal. We waren zo druk aan het praten dat we zelfs niet door hadden dat de Gate naast de onze, onze namen aan het afroepen was. Pas na de vierde of vijfde keer hadden we het in de gaten. Blijkbaar was er een gatewisseling gebeurd, blijkbaar was ons vliegtuig al beginnen boarden, blijkbaar was het last call, en blijkbaar hadden wij dus bijna ons vliegtuig gemist, omdat we te druk aan het praten waren. TOP START!

Het is ook een start à la Katoo, te veel aan het babbelen. De rest van de reis verliep vrij vlot, en was best wel gezellig, gewoon ZOO LAAAANG. Bij aankomst stond mijn familie reeds klaar, en ze waren zoooo enthousiast, ik ook natuurlijk, maar hun enthousiasme was hartverwarmend. Mijn broertje is echt superchattig en praat aan een stuk door, ik begrijp wel de helft niet van wat hij zegt, maar hij is gewoon zo vreugdevol dat het niet uitmaakt.

Bij aankomst thuis had ik even een verwarrend moment. Ik denk dat ik plots besefte dat ik hier een jaar zou blijven. Ik vroeg me plots af wat ik hier eigenlijk deed. Waarom ben ik hier, waarom was ik niet gewoon thuis gebleven. Ik denk dat het gewoon even allemaal veel ineens was, weinig slaap gemengd met véél nieuwe dingen. Ik was even uit het oog verloren dat ik al zo lang naar Brazilië wou gaan. Het moment duurde niet zo lang. Ik was snel terug de oude, en moest dat ook wel zijn eigenlijk, want 's avond gingen we naar de kleine finale van de voetbal kijken tussen Nederland en Brazilië bij de familie. en echt WAUW!

Niet alleen heeft de familie een prachtig appartement op de bovenste verdieping (if you know what I mean) met zicht over héél de stad, maar de familie is ook nog eens supervriendelijk! Ik denk dat ik nog nooit zo een gezellig familiefeest heb meegemaakt. Gisteren heb ik dan met mijn "neef" en mijn zus de stad per auto ontdekt. We zijn tot boven op de berg gereden om uitzicht te hebben over de stad, en WAUW! Belo Horizonte is een grote stad, dat is iets dat je ziet en voelt als je door de straten loopt, maar staande op die berg sta je echt met je mond vol tanden. Het uitzicht deed Brussel er klein en schattig uitzien, een dorpje bijna. Ik probeerde in een snapchat het beeld te filmen, maar niet heel de stad paste in de snap!

Vandaag was dan mijn eerste dag school, en ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet vinden. Ik kan alleen maar zeggen dat het heel raar was. Escola da serra is geen normale school, ook niet in Brazilië, maar heeft veel ervaring met uitwisselingsstudenten, die de school blijkbaar heel amusant vinden. "Waarom is de school raar?" vragen jullie. Vooreerst loop je het gebouw binnen en aan het einde van de gang stap je plots, zonder speciefieke overgangsgrens of deur, een lokaal binnen, zo zijn er 2, een op de begane vloer en een op de 1e verdiep, en iedereen zit daar, aan tafels, "huiswerk" te maken. Iedereen dooreen, en alle leerkrachten lopen dan rond in dit ene grote lokaal, en gaan uitleg geven bij de mensen die hun hand in de lucht steken. Het is dus een soort zelfstudie en het is heel bizar.

Maar ik ga het een kans geven, wie weet valt het best mee, vandaag was gewoon vrij saai, ik denk dat mijn school gewoon een beetje wennen is. We hebben trouwens ook een stuk van een documentaire gezien over drugs, dus ik dacht dat de film heel negatief zou zijn. ALLESBEHALVE! het zette bijna aan tot drugsgebruik en probeerde je bijna te overtuigen tot het gebruik van cannabis. Een rare dag dus, Ik had normaal vandaag ook een volle dag op school, maar mijn moeder dacht dat het beter was als ik eerst een halve dag ging, en achteraf ben ik blij dat ik niet direct een hele dag moest doen.

Okeee, zelfs als ik schrijf babbel ik te veel.

Mijn excuses daarvoor.

kusjes Katoo

enkele grappige (of niet) opmerkingen:

*Het is hier winter, maar overtuigend beter weer dan in belgië, het zonnetje schijn en het is in de 20 graden, en toch zeggen de mensen dat het koud is. Vooral 's avonds. Het koelt inderdaad wel wat af naar de avond toe, maar het is wat wij zouden noemen "fris", de typische frisse wind, na een mooie hete zomerdag bij het vallen van de avond, maar ik zou het nooit "koud " noemen, hier "sterven ze van de kou" bij zo een weer. Houd wel in gedachte dat de mensen dit zeggen terwijl ze een tshirt aanhebben of een rok.

* Mensen kunnen mijn naam onthouden omdat er blijkbaar een alcoholisch drankje is dat mijn naam deelt. het gaat dan wel over de naam katu/katoe, want Katoo kunnen ze hier niet uitspreken.