ENKELE (OUDE) FOTO'S

Jazzfestival aan Praça do papa met de Belgen. Kokosnoten.

Mijn zus, ik en mijn 2 nichten. Ja blond zit hier wél in de familie.

Omaatje er ook bij.

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Met de Opa.

Hehe, deze foto heb ik er ingelaten, puur omdat het lijkt alsof mijn zus er gaat uitvallen.

"Alle, lets get this over with" AL DIE FOTO'S!!!

Koffieboerderij.

Koffieboerderij.

Mercado central --> ETEN!

Onderweg naar de koffieboerderij.

Mercado Central, een zeer gekende overdekte markt in Belo Horizonte.

Mijn broer is een ninja, sssssh.

Random (fake) waterval onderweg naar koffieboerderij.

Jazzfestival met de Belgen.

Hehe, oeps.

Lezen bij de haard = de best.

koffieboerderij = gezellig.

Koffieboerderij = gezellig

RESISTE ISIDORO

Voor ik begin, dacht ik dat ik even mijn adres zou laten weten voor zij die dit willen/wouden weten.

Rua Doutor Pereira de Melo 296, ap. n°804

Belo Horizonte, Minas Gerais (MG), Brasil

Ik laat dit gewoon even weten, briefjes of pakketjes zijn altijd welkom, maar voel u zeker niet verplicht. Ik weet ook wel dat er aan "iets naar Brazilië sturen" een prijskaartje hangt. Maar wie ZIN heeft om iets random, of voor mijn verjaardag, of nieuwjaar of weetikveel te sturen, moet het nu niet meer gegeneerd vragen.

In de voorbije (2?) weken heb ik kunnen genieten van de min of meer gewone gang van zaken, en van school zoals hij hoort te zijn. Dat is echter voor jullie (voor zover ik weet) niet zo interessant. Toch zijn er kleine dingetjes gebeurd die het waard zijn verteld te worden.

Zo heb ik al 2 keer een typisch braziliaanse "gemeenschap"/ ocupação bezocht. De meesten onder jullie zullen niet weten wat ik daarmee bedoel. Het gaat om een TYPE favela, maar owee als je favela zegt, want het gaat hier namelijk om onafhankelijke groepen die werken aan de "rehabilisering" van de favela en zijn mensen.  Zo was de eerste die ik bezocht (" a comunidade Dandara) voor mij een heel raar bezoek. Ik wist op voorhand eigenlijk niet (of toch niet met zekerheid) dat we een favela/ gemeenschap gingen bezoeken (laat staan dat ik het verschil kende), maar eens aangekomen verwachte ik meteen zielige taferelen, armzalige taferelen, ... Ik verwachte op een bepaalde manier chaos, maar die was in Dandara afwezig. De persoon met wie we hadden afgesproken loodste ons in een huisje van een van de bewoners, die blijkbaar een van de belangrijke personen uit de gemeenschap was. Vermits ik mij verwachte aan een favela, verwachte ik in het kleine huisje een matras op de vloer en schimmel op de muur ofzo. Nee hoor, ik kwam terecht in een weliswaar klein, maar gezellig huisje, met ik denk zo een 4 koelkasten en 3 vrouwen in de zetel, waarvan 1 op haar smartphone aan het tokkelen was.

Het volgende uur gaf de voruw ons uitleg over het project, wanneer het begonnen was, de organisatie, etc etc. De kleine gemeenschap had voor zichzelf "straten" (blijven wel aardewegen) gemaakt en ELKE straat had een naam. Ook was er een kaart van de gemeenschap. Iedereen kon dus genieten van post. Ook was er elektriciteit (cf. koelkast) en water. Alles was aanwezig, en alles was zo geregeld ten voordele van de kleine gemeenschap, om de armen vooruit te helpen. Lopend tussen de huizen, zag je kappers, "bars", "snackbars", etc. etc. Allemaal heel klein natuurlijk, maar heel netjes.

Hier denk ik dat ik beter even vermeld dat ikzelf persoonlijk geen foto's trek. Ik voel mij altijd zo een toerist, en een vriend trok genoeg foto's voor iedereen. Voor het moment kan ik jullie geen foto's geven, maar hopelijk binnenkort.

Jullie vragen je misschien af wat ik in die gemeenschappen ga doen, en met wie, want (typisch Katoo) dat ben ik weer even vergeten zeggen. Op maandag heb ik altijd een lesuur "empreendedorismo" wat zo goed als een lesuur "business" is. Voor die les zijn er verschillende groepen en elke groep moet een engagement ofzo kiezen, volledig begrijpen doe ik het zelf niet, maar wij bekijken dus het concept van een ocupação. Voor naar de gemeenschap van Dandara te gaan waren alleen 2 jongens uit mijn klas, de leerkracht en ik (ben je trots op mij Karlien?) aanwezig. Vandaag echter was het zonder leerkracht en met 2 leerlingen meer.

Vandaag zijn we dan naar een gemeenschap gegaan waarrond de laatste tijd veel ophef over is. Het gaat over de gemeenschappen van Isidoro. Belo Horizonte wil de mensen die er wonen uit hun huizen zetten en de ruimte vrijmaken. Heel veel mensen zijn echter in de verdediging gegaan en "resisteIsidoro" is min of meer viraal (in Minas Gerais) gegaan. Isidoro zag er al veel meer uit als wat ik voorheen zou omschrijven als een favela. Het was veel slordiger, had kleinere huizen, en ook meer huizen die met wat scharrele spulletjes ineen waren gestoken. Toch waren er delen waardoor je zag dat er aan gewerkt werd. en de gemeenschap had al veel meer mensen een huis kunnen geven dan het bestuur van BH.

(iets totaal anders) Ik had al een paar keer bij mijzelf gedacht dat ik echt in een zwart gat zou vallen in februari. Dit omdat zowel de Australische en de Nieuw-Zeelandse uitwisselingsstudenten ( die ondertussen al zijn uitgegroeid tot quasi mijn beste vrienden hier) terug huiswaart keren, als dat al de toffe "lokale" mensen van mijn school ZELF op uitwisseling vertrekken. Had ik mij daar even misrekend. Blijkbaar gaan/gingen 2 van die tofste mensen (en echt serieus de tofsten) NU al op uitwisseling. WWWHHHHYYY! Vrijdag ben ik dus naar hun afscheidsfeestje gegaan, en 1 van de 2 is gisteren op het vliegtuig gestapt naar Tsjechië, de andere vertrekt zaterdag naar Ierland, maar naar school komt ze natuurlijk niet meer. Ergens is het natuurlijk ook wel positief, anders zou ik inderdaad in een zwart gat vallen, omdat ik van 10 (mogelijk niet overdreven, maar waarschijnlijk een beetje, waarschijnlijk 6 ofzo) mensen zou moeten afscheid genomen hebben op dezelfde moment, nu zijn dat al 2 minder. Waarom is mijn school zo cool dat IEDEREEN daar uitwisselingen doet ....

Dat is het een beetje voor nu,

Beijinhos!

Katoo

(ps voor wie zich afvraagt hoe het gaat met mijn portugees)

Ik "praat" als sinds het begin met zowat iedereen portugees, behalve als er uitwisselingsstudenten bijzijn die het zelf niet spreken. Hierdoor heb ik in de maand dat ik hier ben mijn portugees al aardig wat zien verbeteren. Toch is er echt wel nog VEEEEL werk aan de winkel. Ik kan volledig functioneren in het portugese levendje, maar ik maak nog veeel grammaticale fouten (die ik zelf vaak wel doorheb, maar mijn brein kan ze net niet snel genoeg detecteren om ze NIET te zeggen, enkel om ze direct erna te verbeteren, en dat is in het beste geval) en mijn woordenschat is, hoewel hij al vééél gegroeid is, vaak nog te beperkt. Ik kan mij echter niet voorstellen dat ik op het einde van mij braziliëverhaal niet vloeiend zou spreken. Ook is iedereen onder de indruk dat ik in mijn maandje (en zelfs met voorkennis) al zo "goed" (naar wat ik vind nog niet goed, mabon) is, en ik heb ook al veel complimenten gekregen op het feit dat ik weinig (tot geen) accent heb in het portugees (als in positief eh), maar ik heb naar het schijnt wel nog steeds het portugees van Portugal-accentje. Ma dan hebt ge natuurlijk aan de andere kant de mensen die u schattig of grappig vinden als ge portugees praat, dus ik weet het eigenlijk niet meer zo goed.

oja, en vergeef mijn spellingsfouten

KLEINE OPMERKINGEN

enkele kleinigheden over de Brazilianen, of toch zij die in Belo Horizonte wonen:

* mensen zijn hier heel genereus en delend. Een simpel "american cookie"  van 3 happen groot, gaat gemakkelijk een kring rond van 8 mensen. Moest ik de persoon met het koekje zijn, zou ik het koekje met mijn leven beschermen tegen alle andere, omdat het in zijn geheel al niet zo groot is. Hier is dus niets minder waar, met hoe meer mensen je het kan delen, des te beter.

* mensen doen hier niet aan gordels in de auto, maar dan ook echt helemaal niet. Dit is vooral raar omwille van het bergachtig (nee, niet heuvelachtig, zeker waar ik woon, loop je soms helemaal scheef omdat de helling zoo steil is) uitzicht van de stad, waardoor wie niet vastzit, volledig door elkaar geschud wordt, en van de ene kant naar de andere kant schuift. Hoe de mensen hier nog min of meer normaal kunnen zitten blijft mij een raadsel, want mij lukt het niet, zelfs met gordel.

Mijn broertje is daarin dan nog eens de ultieme pro. Die kan de hele tijd op de iPad spelletjes spelen zonder ziek te worden door alle bochten. Ooit moet hij mij zijn geheimpje vertellen, want ik word al misselijk als ik 2 minuten meekijk met zijn spel.

KOFFIEBOERDERIJ

heyheey,

Na best wel een moeilijke week( weken) te hebben gehad, vermits ik ziek was (sinusitis) en met mijn ouders niet overeen kwam over de school, begint mijn leven nu terug weer een beetje in de plooi te vallen. Dinsdag was ik naar Loyola, de school van mijn zus gegaan, en was eigenlijk al tegen iedereen aan het zeggen dat ik waarschijnlijk permanent zou overgeplaatst worden. Ik dacht dat het beter was om niet moeilijk te doen, en mijn ouders niet ongerust te maken. Als zij mijn school niet graag hebben, en liever hebben dat ik naar die van mijn zus ga, zal ik dat doen, zelfs al is dit niet (volledig) wat ik wil ik en denk ik een betere ervaring uit de andere school te halen. Mijn keuze was dus min of meer gemaakt, maar het viel mij best wel een beetje zwaar. Loyola was leuk, en groot, en heeft vele supertoffe mensen, maar na escola da serra, was het niet meer wat mijn hart verlangde, en het besef dat ik zou moeten afscheid nemen van escola da serra, van de vrijheid, maakte me een beetje teleurgesteld. In de middag had ik een hartig gesprek gehad over de schoolkwestie, en ik had dus ook vermeld dat ik waarschijnlijk voor Loyola ging kiezen, hoewel ik liever escola da serra had, omdat ik mij anders schuldig en egoïstisch zou voelen tegenover de ouders. 

Een van de dingen die ik OOK had besloten, was dat ik op woensdag, al was het maar voor een laatste dag om afscheid te nemen, naar escola da serra zou gaan. Toen ik mij aan het klaarmaken was stormde mijn moeder plots mijn kamer binnen, pakte mijn handen vast en begon tegen mij te spreken. Ze zei dat dit mijn uitwisseling was, mijn droom, en dat ik moest doen wat MIJ gelukkig maakt, dat ik niet naar hen moest kijken. Zij willen gewoon dat ik gelukkig ben, en omdat ze zelf een andere school beter vonden hadden ze me daaraan voorgesteld, maar de keuze lag nog steeds bij mij, en als ik gelukkiger was op de school waar ik was, zagen zij geen probleem dat ik zou blijven. Er viel echt een pak van mijn hart. Ik ben dus die dag naar escola da serra gegaan, zonder echt een definitieve keuze te hebben gemaakt, en heb een topdag beleefd. Aan het einde van de dag was mijn keuze wel gemaakt. Als het toch mijn keuze was, dan was het Escola da serra, en dat is het dus ook geworden. 

Sorry voor dit "saaie" stuk, maar als jullie willen weten wat mij heeft beziggehouden de voorbije weken dan is het eigenlijk voornamelijk dat. Escola da serra- Loyola- sinusitis, ...

Voor de toffe mensen moest ik Loyola niet kiezen, begrijp mij niet verkeerd, er zijn heel veel toffe mensen op Loyola, maar ik zie en zal ze buiten school wel genoeg zien, om ze te zien moet ik NIET naar dezelfde school gaan. Zo zag ik ze donderdag al terug. Loyola deed namelijk mee aan een uitwisselingsprogramma met het Brusselse Sint-Jan Berchman! JAJA! 5 vlaamse brusselaars in Belo Horizonte! Zij waren spijtig genoeg wel aan het einde van hun reis, en ter ere van hen werd er een afscheidsfeestje gegeven, waar ik als belg dus natuurlijk ook naartoe ging. Het groepje is best wel een bijzondere mengelmoes van verschillende karakters, maar best wel nog een toffe bende. 

Vrijdag geen school voor mij, neenee. Ik ging eindelijk mijn oma (en opa) ontmoeten. Een weekendje weg dus. Een dikke 5 uur in de auto, wat in de heenreis uitliep tot een heel stuk meer. De autorit zelf was behoorlijk irritant en oncomfortabel. Met alle bochten, waar mijn papa doorraast aan een bijzonder hoge snelheid, was het vrij onmogelijk om te slapen, maar zelfs wakker waren de bochten onaangenaam, daarbij had ik ook niet veel plaats. Dit alles was echter al snel vergeven en vergeten toen we aankwamen. Mijn opa en oma wonen echt heel mooi, in een klein gehuchtje, maar op een gigantisch eigendom. Het was er prachtig, én ze hadden 6 honden. De meeste hadden wel schrik, waaronder de 2 puppies, maar het bleven schattige hondjes. De oma en opa hadden niet alleen een groot huis, ze hadden een soort 2e huis gebouwd, SPECIAAL voor de kinderen. Ze hebben 6 dochters ( waar mijn moeder dus 1 van is) en hebben voor elk van hen een kamer MET badkamer gebouwd in een apart huis, met dan nog een chillkamer. Echt gewoon knettergek. Ik denk dat er op het domein bedden stonden voor wel 40 man, en dat is géén overdrijving. Allemaal voor die ene ( hooguit 2 keer) dat iedereen samen is. Toch was het vrij imposant. Het enige nadeel aan de boerderij was dat het zo afgelegen lag dat er geen internetverbinding was. Maar echt nodig had ik het natuurlijk niet. 

Zaterdag gingen we dan met de auto een tourtje doen door de koffiegaarden, en hoewel ze me op voorhand weer hadden wijsgemaakt dat het er in lajinha best koud kon worden (ze hebben het dan meestal over 's avonds, wat uiteindelijk wel het geval was, maar in mijn ogen is het logisch dat het 's avonds wat afkoelt) was het er zaterdag echt om te puffen. Ik denk dat het een 30 graden was ofzo. Ik had ook een déjà-vu moment, want om ons te verplaatsen in de gaarden, reden we rond met de 4x4 van mijn pa, en de kinderen zaten dus gezellig in de laadbak. Samen in de laadbak zitten heb ik nog geen maand geleden ook gedaan, toen echter wel met de medeleiding van de scouts. Het idee dat ik "hetzelfde" deed in 1 maand aan de andere kant van de wereld voelde heel raar, maar het uitje was echt geweldig. Het uitzicht was natuurlijk niet te vergelijken, met de scouts hadden we ook een mooi uitzicht gehad, maar hier was het echt prachtig soms. Daarbij was het hier wel een stuk warmer. 

Ook iets kei random dat ik hier leuk vind, leuker dan in België, of zelfs Europa, zijn de "wegrestaurants'. Hier zijn ze veel normaler en gezelliger. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, gewoon subtieler, ik weet dat dat niet logisch klinkt, maar het is het enige woord waarmee ik het kan omschrijven. Daarbij zijn de Braziliaanse snacks veel beter geschikt voor korte stops. Lekkere pão de queijo boeffen en coxinhas enzo, snel en superlekker.

Vanaf morgen begin ik dus eigenlijk aan mijn allereerste "normale" week school. Ik begin mij echt helemaal aan te passen nu. Door de hele scholenkwestie heeft het denk ik iets langer geduurd. Maar ik denk dat ik over 2 weken ofzo volledig geacclimatiseerd zal zijn. Want zoals Eva van de scouts da zo mooi verwoordde: 

Ik zit in "fucking" Brazilië! 

en het is hier best wel tof :)