Ik was mij een beetje aan het vervelen en besloot mijn oude blogberichten een beetje door te lezen. Het is zo grappig hoeveel er veranderd is. Ik herinner mij alles, en hoe ik mij voelde, maar het voelt allemaal zo lang geleden. Zo las ik in mijn allereerste blogbericht dat ik NOOIT wat zij als koud beschreven "koud" zou noemen, nee, het was "fris". Ondertussen ben ik al volledig schuldig aan deze misdaad en heb ik al meermaals fris "koud" genoemd, want om eerlijk te zijn, hier is fris koud.
Ik begon mijn blog te herlezen, door het herlezen van een andere blog, namelijk de blog van een vriendin hier van me. Ik heb ooit al naar haar blog verwezen, omdat haar manier van schrijven gewoon geweldig is en op een of andere manier vindt zij de perfecte woorden om al die moeilijke gevoelens die gepaard gaan met een uiwsisseling te verwoorden. Het einde van een uitwisseling is moeilijk, ik zou zo zeggen dat de eerste maand en de laatsten de moeilijkste zijn. De eerste, omdat alles nieuw en raar is, het is nog geen thuis zoals thuis was, maar door je motivatie en nieuwsgierigheid valt die eerste maand best wel mee. De laatste maanden echter, zijn een ander paar mouwen.
Het is moeilijk te beschrijven, en ik denk dat alleen iemand die het zelf heeft meegemaakt het pas ECHT kan begrijpen. Ik hou van Brazilië met heel mijn hart, er zijn zoveel dingen die ik ga missen, ik heb hier een heel leven, ik ben hier volledig gelukkig, of dat nu is terwijl ik in een dansclub sta te shaken met mijn vrienden, op restaurant of vakantie met mijn familie zit, of een hele namiddag in mijn pijama op de sofa series en films lig te kijken. Ondertussen is het echt een thuis geworden. En toch wil ik naar huis... Of zou ik moeten zeggen, en DAAROM.
Ik mis België, de stomme kleine dingen, het eten, mijn vrienden, mijn familie, mijn tuin, alles. Dingen waarvan ik zo lang niet echt last had dat ik ze miste, omdat ik mijn leven hier aan het bouwen en leven was. Nu is echter mijn huis mijn thuis geworden, mijn gastgezin familie, en mijn vrienden een internationale band. Ik heb gekregen en bereikt wat ik in mijn uitwisseling wou bereiken. Ik heb gedaan waarvoor ik hier gekomen was. En de steeds dichterbijkomende terugkeerdatum heeft een deur geopend, die zo lang gesloten was. De deur naar huis.
Begrijp mij niet verkeerd, Ik hou van Brazilië. Ik hou van België. Ik ben ontzettend gelukkig met beide landen, té gelukkig misschien. Mijn hart zal altijd gespleten zijn, zoals ik nu worstel met "ik wil naar huis/ ik wil NOOOOIT naar huis", zal ik ook bij mijn terugkeer worstelen, maar dat is nu eenmaal het privilege van een uitwisselingsstudent, bitterzoete, eeuwige heimwee. En ik ben eerlijk waar zó blij met mijn lot.
