Vermits ik bij het naderen van het einde van mijn uitwisseling nog steeds niet naar Brasilia of Rio was geweest, heeft mijn moeder er zoveel mogelijk aan gedaan om mij beide grote steden te tonen. Voor Brasilia nam ze me mee op haar businesstrip, waarbij ik dus wel zelf een vriendje moest meenemen om me gezelschap te houden. Ik bleef een drietal nachten en een goeie 2 dagen in Brasilia, en dat was echt wel meer dan genoeg. Brasilia is een heel mooie stad, met alles tot in de detail gepland en uitgedokterd... Behalve dan het feit dat er in een stad voetgangers zijn. Maar zelfs met de enkele vrees-voor-mijn-leven-momenten was het best een toffe citytrip die in glorie is geëindigd met het ontmoeten van lokale uitwisselingsstudenten in een hookah-bar (heel populair in Brasilia).
Voor Rio de Janeiro besloot mijn mama een reis voor de hele familie te boeken. We verbleven in een schattig appartementje in een van de chiqueste wijken van Rio (Leblon, vroeger trokken alle rijkerds naar copacabana, later toen iedereen naar copacabana trok, trokken de rijkerds terug een beetje verder naar ipanema en leblon. Het was echt gewoon geweldig, adembenemend, de bijnaam van Rio 'a cidade maravilhosa' (de wonderbaarlijke/geweldige stad) bleek zeer gepast te zijn. Toch was het niet het typische christusbeeld (met uitzicht) of pao de açucar (alleen uitzicht) die me verliefd maakten, maar een uitstap met een oude vriendin van mijn mama die al haar hele leven in Rio woont en dus alle coole plekjes kent. Zij bracht ons naar de niet-toeristische, maar naar haar mening de mooiste kant van Rio, en ik deel haar mening. Een strand om U tegen te zeggen, waarbij de zee, het strand en de 'mata atlantica'vegetatie heerlijk samenvloeien, en eten in een restaurantje met een prachtig zicht op een nabijliggend meertje. prachtig, PRACHTIG! Natuurlijk is de rest van Rio ook heel mooi.
Ik was heel blij om naar Rio te gaan, maar ik wou niet terugkomen, niet omdat het Rio is en geweldig is, maar omdat terugkeren betekende beginnen met afscheid nemen. Ik was nog niet klaar voor afscheid nemen, en ik kan eerlijk zeggen dat ik er nu, terwijl ik ondertussen al van zo een tien mensen heb afscheid genomen, nog steeds niet klaar voor ben. Afscheid nemen is zo een van die dingen waarvan je voor je uitwisseling wel weet dat het moeilijk gaat worden, maar in werkelijkheid is het nog 10 keer moeilijker.
Deze week ben ik al 3 keer naar het vliegveld gegaan, en de meeste die weggaan voor mij zijn weg. Zondag afscheid van 3, dinsdag afscheid van 1, donderdag afscheid van 2 (beide belgen waaronder mijn bestie in Brazil), en vandaag afscheid van 3. Op de luchthaven heb ik geen enkele keer geweend, maar toen ik hiernet thuiskwam en ik naar het toilet ging barstte ineens alle tranen los. Daar zat ik dan, op het toilet te bleiten.
Ik heb nu wel nog tijd in Brazilië, maar zonder hen is het niet hetzelfde, daarbij kan ik alle europeanen vrij makkelijk terugzien, maar wat met de Amerikanen en Canadezen waarmee ik zo close ben geworden?
Ik moet het allemaal positief zien natuurlijk. Zo is deze quote vrij populair bij uitwisselingsstudenten:
"How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard."
-Winnie the Pooh (hehe, hoe grappig, winnie wa nen held)
Ik zal het wel overleven, voor de rest kijk ik best wel nog uit naar mijn laatste weekjes in brazilië. Ik kijk stiekem ook al een beetje uit naar het avontuur dat mij daarna in België te wachten staat.
Kusjes,
Katoo
